به گزارش خبرنما به نقل از ایسنا، هاشم فیاض که از انگشت شمار کسانی بود که نسبت به مجالس تعزیه خوانی، گوشه های آوازی و وسایل تعزیه شناختی کامل و علاوه بر این مجموعه  قابل توجهی از نسخ تعزیه را هم که به گفته  کارشناسان این حوزه معتبر بودند در اختیار داشت، به وی لقب «معین البکاء» داده شده بود. او که در سال ۱۳۸۳ و در سن ۸۷ سالگی درگذشت، وصیت کرده بود تا نسخ مجالس تعزیه اش که بعضی از آنان نوشته ی خودش بود، به چاپ برسد اما تاحالا که حدود ۱۴ سال از مرگ این هنرمند می گذرد، نه اثری به چاپ رسیده و نه مشخص هست که چه بر سر مجموعه وسیله و وسایل تعزیه ای که آنان را تألیف کرده بود، آمده هست.

لیلا تقیان ـ محقق تئاتر و تعزیه ـ که هاشم فیاض وصیت کرده بود تا او بهمراه داود فتحعلی بیگی آثارش را چاپ کنند، در اظهار کرد وگویی با ایسنا با انتقاد بر اینکه پس از گذشت این همه سال و علاوه بر این قول هایی که داده می گردد، هیچ اقدامی برای تعزیه صورت نگرفته هست، گفته بود: قرار بود موزه ای برای تعزیه درست گردد، اما نشد! حتی جدیدا آقای مسجدجامعی هم وعده داده بودند که این مبحث را پیگیری می کنند اما هنوز هیچ خبری نیست؛ یعنی گروه های نمایشی مثل پیشین، خودشان وسایل شان را فراهم می کنند.

او دنبال کرد: «معین البکاء» سمتی هست در گروه های تعزیه خوانی و کارش مثل کارگردان یک فیلم هست، در نتیجه هر گروه تعزیه یک معین البکاء دارد. آقای هاشم فیاض که یکی از خوب ترین معین البکاءها بود، در آخر عمرش یک وصیت نامه برای من و آقای فتحعلی بیگی خطاب به خانواده اش درج کرد که آنان نسخه های تعزیه را به ما بدهند و ما موظف به چاپ آنان باشیم، اما هیچ چیزی به ما داده نشد، حتی یک نسخه! بر همین اساس هرآنچه که تاحالا از آثار آقای فیاض چاپ کرده ایم، همان هایی هست که پیشتر خودش به ما داده و ما نیز امکاناتش را فراهم کردیم تا چاپ گردند؛ وگرنه پس از مرگ این هنرمند هیچ چیزی به ما داده نشد.

این محقق افزود: «معین البکاء» یک صندوقچه بزرگ در خانه داشت که این نسخه ها را از آن در می آورد و برایمان می قرائت کرد که بیشترشان را هم از محافظت بود، ولی حالا نمی دانم فرزندانش با آنان چه کرده اند.

تقیان با اشاره به اینکه باید این نسخه ها توسط دولت خریداری می گردید، اظهار کرد: ما بارها به دولت توصیه نمودیم که بیایید این نسخه ها را بخرید زیرا این نسخه ها سند مهمی می باشند و یک مکان  موزه ای هم درست کنید تا این وسیله و وسایل در آنجا گردآوری گردد، زیرا این ها اکثرا نسخه هایی می باشند که هاشم فیاض خودش نوشته بود.

وی در انتهاء یادآور گردید: آقای فیاض صندوقی مملو از نسخ قدیمی تعزیه در خانه داشت و علی رغم آنکه ما اینها را نشمرده ایم اما به نظر می رسید به ۲۰۰ نسخه برسد، این در حالی هست که تاحالا شاید نزدیک به ۴۰ اثر از این تعداد منتشر گردیده هست.

در این باره داود فتحعلی بیگی ـ نویسنده، محقق، مدرس و کارگردان تئاتر ـ هم در اظهار کرد وگویی با ایسنا در مورد آخرین وضع یادگاری هایی که از هاشم فیاض به جا مانده هست، گفته بود: نسخه های تعزیه ی این هنرمند دست پسرش هست و وسایلش هم به فروش رسیده شده. طبعا چاپ این نسخه ها هم بودجه قصد دارد و باید کسی سرمایه گذاری کند تا بتوان آنان را چاپ کرد. مسئله کلیدی این هست که اگر الان هم نسخه ها به دست من برسد، سرمایه ای وجود ندارد تا بتوانیم آنان را چاپ کنیم. شما بودجه آن را پیدا کنید، ما این ها را چاپ می کنیم!

شما بودجه آن را پیدا کنید، ما این ها را چاپ می کنیم!او افزود: نسخه های قدیمی تعزیه هاشم فیاض حالا دست یکی از پسرانش هست، اما نکته اینجاست این نسخه های قدیمی تعزیه منحصرا دست این هنرمند نیست، لکن در آرشیوهای خصوصی از این نسخه ها فراوان پیدا می گردد و منحصر به یک نفر نیست، با اهمیت این هست هیچ نهادی متولی این امر نشده تا سرمایه گذاری کند و این نسخه ها چاپ گردد و هرچقدر هم که ایراد داشته باشند، چون به عنوان یک سند نمایش آیینی به حساب می آیند، باید ثبت گردند زیرا می توانند برای ارزیابی و پژوهش های متفاوت قابل استفاده باشند. عده ای از این نسخه ها هم وقتی در اختیار مردم باشد، استعداد اجرا پیدا می نمایند.

سازمان اوقاف هم عده ای بودجه موقوفه برای تعزیه دارد یعنی وقف کننده، آن را برای تعزیه خوانی وقف کرده هست. تعزیه برای بیشتر مسئولین در تمام دوره هایی که من به یاد دارم مورد توجه نبوده و منحصرا برای مردم با اهمیت بوده و اگر همین مردم هم پشتیبانی نمی کردند تعزیه از بین می رفت.

  چاپ کردن نسخه تعزیه که فایده ای ندارد و ما منحصرا توان داریم سالی یک بار حین جشنواره آیینی سنتی یک یا دو دفتر تعزیه چاپ می کنیم. 

زنده یاد هاشم فیاض

انتهای پیام