به قلم وحید حاج سعیدی:

چند صباحی است سونامی دهه شصتی ها خاطر خطیر برخی دوستان را مکدر ساخته و در صدد چاره اندیشی برای این معضل گل درشت برآمدند. هر چند ما دهه شصتی نیستیم که عزیزان همه مشکلات مملکت را گردن ما بیندازند ولی خدا وکیلی اوضاع ما دهه پنجاهی ها هم چندان روبراه نیست. چرا که با نزدیک به سه دهه سابقه معلمی هنوز حقوق مان به خط فقر نرسیده و هر وقت هم نزدیک می شود سکه و دلار رم می کنند و با یک جفتک تمام معادلات را به هم می ریزند! اوضاع دارایی ها و اموال منقول و غیر منقول ما هم کشمشی است تا جایی که رئیس پلیس استان فارس خودروی ملی اطلسی رنگ مدل ۸۶ با دو ماه بیمه شخص ثالث ما را ارابه مرگ صدا می کند و سایر دوستان هم منزل مسکونی صدقه سری مردی که می خواست همه کارها را یک تنه انجام دهد، قوطی کبریت می نامند و باقی داستان!

با این احوال بنده شخصاً اعتقاد دارم که نباید همیشه به نیمه خالی آفتابه نگاه کرد چرا با همین شرایط موجود دوستان امید به زندگی در کشور را تا مرز ۷۵ سالگی هل داده اند و در تلاش هستند باز هم این رکورد را جابجا کنند. به هر حال در مملکتی که با یک دم و باز دم یا یک وعده غذایی غیر ارگانیک، چند قاشق سرب و گوگرد و آرسنیک و به عبارت فصیح تر نیمی از عناصر جدول تناوبی خدا بیامرز مندلیف، وارد امعاء و احشاء بدن مان می شود؛ در کنار آمار تصادف و طلاق که از روند ساعتی میل به دقیقه پیدا کرده اند و سایر آمار ها و رکوردهای دست نیافتنی نظیر عصبانی ترین مردم دنیا ، سرانه بالای مصرف نمک و نوشابه و فست فود و کم تحرکی، ریز گرد ها، طوفان نمک و … رسیدن به متوسط ۷۵ سال عمر با برکت، جای دست مریزاد و خدا قوت دارد! دم همه شما گرم … اما اصل خبر به روایت جراید

گزارش توسعه انسانی سازمان ملل نشان می دهد، شاخص « امید به زندگی » در مردم ایران طی ۴ دهه اخیر رشد خیره کننده داشته و ایران ۸۲ کشور را پشت سر گذاشت. رشد «امید به زندگی» هم در ایران طی ۴۰ سال اخیر از ۱۸۰ کشور دنیا بیشتر شد. میزان امید به زندگی ایرانی ها در چهل سال گذشته ۵۴ سال بوده که این رقم در آخرین گزارش به بیش از ۷۵ سال رسیده است که رشد حدود ۲۲ سال را نشان می دهد.

حقیقتاً دست مَمَلی… در واقع این آمار نشان می دهد که رعایت حقوق شهروندی که یکی از شاخص های توسعه در کشور های پیشرفته است در کشور ما به اعلی درجه مورد اهتمام و توجه است که ماحصل آن افزایش خیره کننده و نجومی امید به زندگی در ایران است!

هر چند نوع نگاه مردم و توجه به فرموده سهراب که «چشم ها باید شست جور دیگر باید دید»، هم در این داستان بی تاثیر نبوده است. ما اینجا به جای نالیدن از حقوق بخور و نمیر خودمان، به حقوق نجومی و بالای بیست میلیون برخی دوستان که اتفاقاً شرعی و قانونی هم دریافت می کنند، نگاه می کنیم و از کائنات برای نامنبردگان طلب عشق و برای خودمان افزایش حقوقی متناسب با ژن و میزان تورم طلب می کنیم! یعنی همین قدر که حقوق مان با تورم تاتی تاتی کند و زیاد عقب نیفتد کفایت است و ذوق می کنیم. ملاحظه فرمودید؟! یک نفر دیگر حقوق نجومی می گیرد ما امید به زندگی مان تا حوالی ۸۰ سال یورتمه می رود، فکر کنم اگر فقط اندازه این حقوق های نجومی به ما وام ۲۴ درصد هم بدهند، شیرین صد سال عمر کنیم! علی ای حال از آن جا که توسعه حقوق شهروندی با افزایش امید به زندگی رابطه مستقیمی دارد، دوستان عنایت داشته باشند زیاد هم پر گاز و به تاخت جلو نروند که مردم خوش به حال شان شود و چند صباح دیگر سونامی دهه شصتی ها جای خود را به سونامی سالمندان بالای صد سال بدهد! از ما گفتن بود…با سلام و ارادت