به گزارش خبرنما به نقل از ایسنا، ۱۵ سال پیش در آموزش و پرورش استعدادیابی می‌شود و با تشویق اطرافیان دوومیدانی را به عنوان ورزش حرفه‌ای خود دنبال می‌کند. در مدت ورزش حرفه‌ای چندین مدال بین‌المللی کسب می‌کند اما ورزش تنها کار او نیست؛ پنج سال پیش در تست آتش نشانی شرکت می‌کند و به عنوان آتش‌نشان پتروشیمی کرمانشاه مشغول به کار می‌شود. ابراهیم همتی که انفجار  و آتش‌سوزی بزرگ در پتروشیمی کرمانشاه را به عنوان یکی از خاطرات پررنگ خود بازگو می‌کند، حاضر نیست شغل خود را رها کند. هر چند معتقد است این کار نسبت به دوومیدانی سخت تر است اما می‌گوید وضعیت ورزشکاران ایران در حین و پس از دوره قهرمانی خیلی خوب نیست که نیاز به منبع درآمد دیگری نداشته باشند.

این دونده با ایسنا به گفت‌وگو نشست و از انتخاب دوومیدانی به عنوان ورزش حرفه‌ای خود، افتخارات، خواسته‌ها، خاطرات و در ادامه کار کردن در قامت یک آتش نشان صحبت کرد.

مشروح گفت‌وگوی همتی با ایسنا را در ادامه می‌خوانید:

۱۵ سال پیش دوومیدانی را آغاز کردم

 حدود ۱۵ سال پیش از طریق آموزش و پرورش استعدادیابی شدم و در مسابقات دانش‌آموزشی شرکت کردم. در ادامه به اردوی تیم ملی دانش آموزی دعوت شدم و پس از تشویق اطرافیان کم کم در مسابقات  نوجوانان و جوانان شرکت کردم و در مسیر دوومیدانی قرار گرفتم.

در سطح ایران مقام‌های زیادی به دست آورده‌ام اما مقام چهارم جوانان آسیا، مدال برنز مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا بزرگسالان، دو برنز صحرانوردی قهرمانی آسیا در رده بزرگسالان و دو طلا و یک برنز بازی‌های جهانی کارگران را هم دارم.

کسب نمره قبولی در تست‌های آتش‌نشانی

در یک تست استخدامی برای آتش نشانی که حدود ۵ سال پیش برگزارشد، شرکت کردم و با توجه به اینکه ورزشکار هستم با امتیاز عالی در آیتم‌های ورزشی قبول و به عنوان آتش‌کار در آتش نشانی پتروشیمی کرمانشاه استخدام شدم. الان حدود ۵ سال است که مشغول به کار هستم و کار عملیاتی می‌کنم. بااینکه آتش نشان پتروشیمی هستم اما در مواقع اضطراری که استانداری و فرمانداری درخواست بدهند به عنوان نیروی کمکی به نیروی شهری هم کمک می‌کنیم.

دوومیدانی و آتش نشانی هر دو سخت هستند اما کار آتش نشانی با نجات جان آدم‌ها سروکار دارد به همین دلیل سخت‌تر از دویدن است. شاید دویدن را به عنوان یک تفریح و عشق انجام می‌دهیم اما آتش نشانی از نظر سختی، استرس و اهمیت از دوومیدانی سخت‌تر است.

خاطرات ماندگار

دو سال پیش و در زمانی که استراحت داشتم اتفاقی در پتروشمی افتاد. رئیسم به من زنگ زد و گفت تا دو دقیقه دیگر سر خیابان بروم. با ماشین شخصی دنبالمان آمدند و گفتند که پتروشیمی آتش گرفته است. سریع به موقعیت رفتم و دیدم که یکی از مخازن خیلی مهم پتروشیمی آتش گفته است. حدود ۲۰ ماشین آتش نشانی از تمام مرکزهای کرمانشاه آمده بودند چون آتش خیلی عجیب و بزرگی بود. این اولین تجربه‌ام در مواجهه با چنین اتفاق بزرگی بود که خوشبختانه به بزرگترین و بهترین تجربه‌ام هم تبدیل شد. مهار آتش از ساعت ۱۰ صبح شروع شد و ۶ بعد از ظهر به پایان رسید. وزیر نفت هم به پتروشیمی آمده بود. خوشبختانه آتش هم مهار شد و بعد از آن خیلی تقدیر شدیم. این اتفاق زمینه‌ای شد که مردم شهر به خوبی فهمیدند که آتش نشانی چیست و چقدر اهیمت دارد، در نتیجه جایگاه آتش نشانی مهم‌تر شد.

 شیرین ترین خاطره ام در دوومیدانی به مسابقات آسیایی صحرانوردی در بحرین برمی‌گردد. من، آقای حسین کیهانی، صیادی و ابوترابی یک تیم بودیم و قرار بود امتیاز تیمی محاسبه شود. آقای کیهانی در کیلومتر پنج از مسابقه بیرون زد و رقابت سنگینی بین تیم ما و هند افتاد که خوشبختانه یک نفر از تیم هند هم از مسابقه بیرون رفت. هنگام محاسبه نتایج سه نفر دیگر، تیم ما امتیاز بیشتری گرفت و سوم شدیم. بعد از مسابقه آقای کیهانی از عملکرد خود خیلی ناراحت بود اما خوشبختانه برنز را گرفتیم. اکنون خیلی آقای کیهانی را نمی‌بینیم چون او در شهرستان سنقر زندگی می‌کند. تلفنی با هم در ارتباط هستیم و دنبال کار استخدامی خود است. یکی از مشکلاتی که ورزشکاران بعد از دوره حرفه‌ای با آن درگیر می‌شوند این است که هیچ جایگاه شغلی ندارند. آقای کیهانی هم با اینکه مدال‌های زیادی آورده هنوز درگیر استخدامش است.

آینده ورزشکاران معلوم نیست

 دوومیدانی و آتش نشانی با هم وجه اشتراک دارند؛ آتش نشانی برگرفته از آمادگی جسمانی و توانایی بدن است و این توانایی در دوومیدانی هم اهمیت زیادی دارد. من به خاطر آمادگی جسمانی برای این شغل انتخاب شدم. با اینحال اگر این دو از نظر حقوقی شرایط یکسانی داشتند من باز هم آتش نشانی را انتخاب می‌کردم چون دوره قهرمانی محدود است و زود تمام می‌شود. با بینشی که نسبت به قهرمانان گذشته و وضعیت زندگی‌شان دارم آدم باید به کارش بچسبد چون آینده‌ یک ورزشکار اصلا معلوم نیست. اگر حمایت همه جانبه وجود داشت با عشقی که به ورزش دارم  دوومیدانی را انتخاب می‌کردم.

مربی‌ام به تیم ملی دعوت نشد، من هم نرفتم

 برای شرکت در اردوها و مسابقات از مرخصی‌هایم استفاده می‌کنم. درست است که در شرایط اردویی محدودیت پیش می‌آید اما شرکت من سالانه یک ماه مرخصی ورزشی می‌دهد که آن را برای اعزام‌ها می‌گذارم. برای حضور در مسابقات دیگری مثل قهرمانی باشگاه‌ها هم از مرخصی خودم استفاده می‌کنم. اردوی تیم صحرانوردی اکنون در شهرکرد شروع شده است اما من به دلیل محدودیت شغلی و دعوت نشدن مربی ام بهروز خاکساری، در کرمانشاه به سر می‌برم و به تنهایی تمرین می‌کنم.

 مربی من کاملا واجد شرایط دعوت شدن به اردو است چون شاگردش نفر اول صحرانوردی ایران است، سطح اول مربیگری دارد، قهرمان پیشکسوتان جهان است، به زبان انگلیسی تسلط دارد و همه شرایط دعوت شدن را دارد اما نمی‌دانم برچه اساسی او را دعوت نکرده‌اند. من دعوت شده‌ام اما اگر بروم نمی‌دانم باید با برنامه چه کسی تمرین کنم. آقای معتمدی(سرپرست دبیری فدراسیون دوومیدانی) از دعوت نشدن سرمربی من ابراز بی‌خبری کرد اما از آقای عرب می‌پرسم که چگونه  او را دعوت نکرده‌اند و من در اردو باید با چه کسی تمرین کنم؟

اردو دو هفته پیش شروع شده است و من در شهر خودم هستم حتی کارهای مرخصی‌ام  را انجام دادم اما وقتی این شرایط پیش آمد، نرفتم. با آقای سجاد مرادی صحبت کرده‌ام که نمی‌توانم در اردو باشم چون باید ببینم تکلیف مربی‌ چه می‌شود. وقتی یک سال با برنامه یک فرد کار کرده‌ام، اگر اکنون در اردوی تیم ملی مطابق با برنامه مربی دیگری پیش بروم، بدنم به هم می‌ریزد.  

فدراسیون فقط برای برخی ورزشکاران برنامه دارد

 دوومیدانی استان کرمانشاه از نظر مدیریت، رسیدگی و حمایت از ورزشکاران وضعیت خوبی دارد اما امیدوارم هر چه زودتر تکلیف رئیس فدراسیون مشخص شود چون در دوره سرپرستی خیلی تکلیف اردو و برنامه‌ها مشخص نیست؛ اردوها معمولا برای دو سه نفر برگزار شده است و برنامه خاصی برای بقیه ورزشکاران وجود ندارد. آقا حسین کیهانی سال گذشته با ثبت رکورد خوب، طلای بازی‌های آسیایی را گرفت. او نشان داد که ورزشکاران استقامت ایران لیاقت دارند و می‌توانند در صورت فراهم بودن مربی، اردو و شرایط قابل قبول رکوردهای خوبی بزنند. اگر برنامه‌ریزی مناسبی وجود داشته باشد، شک نکنید که تعداد سهمیه‌ها و مدال‌ها بیشتر می‌شود.

هیچ کدام از ورزشکاران استقامت اکنون تحت نظر فدراسیون نیستند و فقط یک اردو برای حضور در مسابقات برون مرزی صحرانوردی در نظر گرفته‌اند که حالت عمومی دارد. این اردو بعد از مسابقات تمام می‌شود تا دو سال دیگر که باز هم مسابقه‌ای داشته باشیم. اگر شرایط با این روال پیش برود اصلا امکان کسب ورودی المپیک نداریم.
انتهای پیام