روزنامه اعتماد در یادداشتی درمورد حمله های موخر به وزیر امورخارجه درج کرد:متهم نمودن وزیرخارجه کشورمان به «گرا دادن به دشمن» عجیب‌تر از سایر اتهامات هست. تاحالا باید برای ما ثابت شده باشد که دوایر بین‌المللی به‌شمول شرکت‌ها و بانک‌های بین‌المللی، سازوکارهای خاص خود را برای اکتساب اطلاعات لازم از کشورهای طرف کاری خود دارند و در انتظار «گرا گرفتن» از داخل این کشورها نمی‌مانند.

Basel Institute on Governance Basel Institute on Governance نیز که یک نهاد تخصصی در حوزه بانکداری هست متاسفانه از ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۷ مدعی هست که ایران در راس کشورهایی هست که خطر پولشویی در آنان بالا هست و این یکی از دلایل تردید بانک‌ها و شرکت‌های بین‌المللی در کار با ایران پس از برجام بوده هست. معاون رییس صندوق بین‌المللی پول نیز که در می‌2016 به تهران عزیمت کرد، پیام مانندی درباره پولشویی برای میزبانان خود داشت.

امکان دارد گاها در داخل این نهادهای بین‌المللی و بعضی دیگر مثل شفافیت بین‌المللی و… را تحت نفوذ دشمنان بدانیم؛ اما باید توجه دارا باشیم که این نهادها به هر حال در سطح بین‌المللی دارای اعتبارند و متاسفانه نظر آنان برای شرکت‌ها و بانک‌های بین‌المللی یک ملاک با اهمیت هست.

بعضی منتقدین ظریف نیز خرده گرفته‌اند که مشکل پولشویی با توجه به قانون مقابله با پولشویی حل شده و حالا تمرکز بر لایحه منع تامین مالی تروریسم (CFT) هست. مشکل دیگر این هست که نظام مقابله با پولشویی ما بسیار ضعیف هست.

قانون مقابله با پولشویی منهای اعمال همزمان استانداردهای روزآمد از توان کافی برای حل مشکل بهره مند نیست. به علاوه، این قانون قویا نسبت به مرتکبان پولشویی قائل به رافت هست. طبیعی هست که در کشوری که مجازات اعدام نتوانست مشکل مواد مخدر را حل کند، چنین مجازات ملایمی به‌اضافه فساد موجود در نهادهای ذی‌ربط قادر به حل مشکل پولشویی نخواهد بود.

ضمن اینکه همان طور که وزیرخارجه تصریح نمود بعضی از منتقدین اف‌ای‌تی‌اف در نگرانی‌های خود تماما صادقند، اما آیا اینان می‌توانند انکار کنند که افرادی که از پولشویی بهره می‌برند، طی چند سال گذشته در مقابل قانونمند کردن امور پولی و بانکی، من جمله اجرای استانداردهای بین‌المللی و اجرای موثر مقررات موجود، ایستادگی کرده‌اند؟